Stel jij bent samen met je vriendin lekker wat gaan drinken bij de bar. Het is allemaal gezellig! Dan gaat je vriendin even naar de wc, en schuiven er 5 andere meiden aan. Je vriendin is nu al een tijdje weg dus je probeert een gesprek te beginnen met die andere meiden. Ze zijn super aardig, jullie raken aan de praat, en dan komt je vriendin terug. Het zijn vriendinnen van je vriendin, vet toevallig! Jullie hebben een gezellige avond gehad en fietsen samen naar huis. Je komt erachter dat die meiden een straat verder wonen dan jij!
Na die avond spreken jullie nog best veel af zoals samen naar school fietsen want jullie wonen toch dichtbij elkaar. Je vriendin fietst niet mee want die woont verder weg. Je brengt best veel tijd met ze door al fietsende, en leert ze dus ook steeds beter kennen. Die 5 vriendinnen spreken regelmatig af in de kroeg hoor je, wanneer een van hen er met de ander over praat. Leuk denk je.
Ze beginnen er steeds vaker over te praten, "hoe leuk het was". Eerst trek je je er niks van aan want behalve hun ken je toch niemand met wie ze afspreken, dus waarom zouden ze je dan uitnodigen. Totdat je er na een tijdje achter komt dat je eigenlijk, stuk voor stuk toch best wel veel mensen kent met ze afspreken.. waaronder die ene vriendin!
Na verloop van tijd begin je je steeds ongemakkelijker te voelen bij je 'fietsgroepje' als ze het over hun afspraken in de kroeg hebben. Er gaat van alles door je hoofd, waar je eerst geen last van had. "Waarom praten ze erover voor m'n neus als ze me toch niet uitnodigen","Waarom nodigen ze me niet uit... Vinden ze me niet aardig?", "Heb ik iets gezegd?","Of zien ze me gewoon simpelweg niet staan..?" Het is geen jaloezië, nee dat is het niet. Ze snappen het niet, ze zien het niet, alsof je helemaal onzichtbaar bent. En je voelt je leeg en alleen. Maar je kan jezelf natuurlijk niet gaan uitnodigen.. dan kom je helemaal raar over. Dus de komende dagen luister je alleen maar.. je zegt steeds minder en voelt je steeds meer alleen.
Dit is een verzonnen verhaal, maar het gaat om het "moraal van het verhaal".
Hoe makkelijk mensen dingen niet doorhebben. Hoe onzichtbaar iemand zich kan voelen, hoe alleen.
Als je dit leest moet je niet meteen denken aan wat die persoon die zich alleen voelt fout doet, dat die zich niet zo moet aanstellen, want daar heeft zij zelf ook al aan gedacht, kijk eerst nou eens naar jezelf. Ben je ooit weleens in zo'n situatie geweest waarna als je nu terug denkt dat je die ene persoon er misschien iets meer bij had kunnen betrekken?
Of ben je in zo'n situatie waar iedereen om je heen elkaar kent, en met elkaar praat, maar niemand echt met jouw?
Mijn tips:
.................
Om eerlijk te zijn.. heb ik geen tips. Ik heb zelf geen idee hoe je daarmee omgaat, ik kan wel leuk dingen gaan lullen op digitaal papier, maar ik weet ook wel dat niet iedereen zoveel zelfvertrouwen heeft, om gewoon te zeggen wat hij/zij voelt. Of niet persé vertrouwen heeft maar meer het lef, durf. En digitaal papier is ook maar digitaal papier. Waarschijnlijk lijkt alles zoveel makkelijker op digitaal papier.
Maar hoe je met zo'n situatie omgaat probeer ik zelf ook nog te ontdekken..
Ik heb wel één ding die ik nog wil zeggen. Probeer de andere vriendinnen om je heen vaker op te zoeken dan normaal. Nu je zo gefocust bent op die vriendinnen, vergeet je dat zij niet je enige vrienden zijn op aarde. En geniet gewoon lekker als je je op je gemak voelt, met mensen om je heen die je kan vertrouwen, mensen op wie je kan bouwen.
 |
| #mijnsituatie ik heb een tijdje met de meiden drama gezeten, en het is even spannend. Totdat je er gewoon moe van wordt. #fact jongens zijn gewoon zoveel makkelijker |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten